Bir Gün

Beni ararsan 

Sana esir düştüğüm saatlerde ara

Kendini yazdırdığın takvimlerde ara

Gücümün tükendiği yolların ıssızlığında

Kızıl bir goncaya akan bülbülün kanında ara

Beni ararsan 

Verdiğim onurlu kavgamda ara

Göğsümde taşıdığım sonsuz mavilikte ara

Düşüp yıkılmadığım bir meydanda

Sırtıma sapladığın hançerde ara

Beni ararsan 

Yaktığın ıssız dağ ateşinde ara

Hücrelerimin etrafa saçılan kıvılcımlarında ara

Ruhumu savuran poyrazlarda 

Kor alevlerle sana yanışlarımda ara

Beni ararsan 

Kuytuda açan bir çiçekte ara

Boynu bükük asil duruşlarda ara

Yağmur düşürmemeye ant içmiş bulutlarda

Yeleleri rüzgarlı ormanlarda ara

Beni ararsan 

Devrim olan gülüşlerinde ara

Kanyon yeşili gamzende ara

Dönüp baktığın aynaların izdüşümünde

İnkarlarda değil ikrarlarda ara

Hamiyet Akan

03.01.2023

Gitme Kal Benimle

gitme kal benimle

deniz güneşin dudaklarından öpene kadar

gün batıp yeniden doğana kadar bekle

sağım solum seninle ışıyana kadar 

ışığınla ruhum hayat bulana kadar bekle

 

 gitme kal benimle

yağmur bulutları gidene kadar

ellerim avuçlarında ısınana kadar bekle

buğulanan camlar çözülene kadar

radyoda çalan müzikler susana kadar bekle

 

gitme kal benimle

demlikteki kahve bitene kadar

kahve kokusuyla sarhoş olana kadar bekle

dudaklarımızdan yudum yudum içene kadar

her yudumda aşka karışana kadar bekle

 

gitme kal benimle

diyemediğim onca sözü diyene kadar

dilim çözülene kadar bekle

ağlaya ağlaya susana kadar

sustuğum yerde sen konuşana kadar bekle

 

gitme kal benimle

göğsünde ben uyuyana kadar

kokun içimi tavaf edene kadar bekle

gözlerim sana açılana kadar

gözlerinde huzuru içene kadar bekle

 

gitme kal benimle

kış ayazını yitirene kadar

titreyen içime bahar yürüyene kadar bekle

takvimler gülümsetene kadar

aylar yıllara değil de

sen bana karışana kadar bekle 

 

Hamiyet Akan

18.11.2022

Sahne Arkası

Yoruldum sevgilim, sevinçlerimin boynu bükük kalmasından, 

Üşüyen ellerimin yalnızlığından, 

Gülüşlerimin aynalardan dökülmesinden yoruldum. 

Kum saati gibi akıp bitiyorum sessizce

Sonra ters çevirip yeniden bitmeyi bekliyorum.

Bir oyun sahnesinde gibisin,

Sadece izliyorsun hayatımı, acılarımı, gözyaşlarımı. 

Sana olan çığlıklarıma kulaklarını tıkayıp öylece seyre dalıyorsun.

İpekten kanatlarım kırılıyor, yapma bunu bana!

Beklerken soluyor penceremdeki sardunyalar.

Papatyalar zaten kaldılar hüzzam makamında.

Ah gülüşüne ömür verdiğim, sende ki şu inat,

Beni acılara gark ediyor, heyhat!

İsterdim ki başım düşsün dizlerine, 

Saçlarım yarenlik etsin ellerine.

Bir papatya tak saçlarımın tellerine,

Tüm papatyalar gülsün alabildiğine.

Eğilip öp gözlerimden gözlerime düşür cenneti.

Ah sevgilim, bilmiyorum elimi kolumu kıran nedir böyle?

Nedir burnumun direğini sızlatan şey?

Direnen, çabalayan, deli bir nehir gibi içimde akan ne?

Nedir seni yanım, yörem, çilem, çarem eden?

Ben şaştım kaldım boğuluyorum düşünceler denizinde.

Hamiyet Akan

16.11.2022

Merhaba Canım Gözlerin

Bir çift gözde nasıl hayat bulur insan, nasıl dünyadaki tüm zamanları durdurur, nasıl siler tüm dertleri o anda...

Gözlerine baktım bugün hem de derin derin. Sandım ki cennet bahçesine düştüm dünyada. Kalbi gülümser mi insanın, gülümsedi tepeleme dolu bir sevdayla. Gözlerine baktığımda anladım ki ben nefesimi tutup beklemişim bunca zaman, boğulmuşum nefessizlikten, sensizlikten. Bir müptela gibiyim gözlerine, baktıkça geçiyorum başka boyutlara. Koşul yok, sınır yok, gözlerine baktığım topraklarda yasak yok. Alabildiğine koşuyorum durdurabilecek kimse yok. Ben gözlerine her baktığımda mağlup oluyorum bile isteye sevdana. Tek kelime etmeden, dokunuşlar olmadan teslimiyet bayrağını çekiyorum gözlerinin vatanında. Bir dağ yamacında durup, içine dolan serin rüzgara kollarını açarsın da bir ferahlık dolar ya göğsüne, işte öyle bir şey gözlerin. O taze havanın ciğerlerimdeki dansına bıraktığında kendimi iller, göller kıtalar aşarım olduğum noktada. Denizler, okyanuslar benim olur. Açıktan gemiler geçer sonra dönüp gelirler kıyıma huzuru boşaltırlar. Ne hoş ey Tanrım, içime dolan bu duygu ne hoş derim. Dualar ederim gözlerinin yamacında, şükür secdelerine kapanır yüzüm o uçsuz vahada. Gözlerin dudaklarımın kenarına yapışıp kalan tebessümdür ılık ılık ve dünyama çokça aydınlık. Ey Aşk, martılar gibi yurtsuz şu ruhuma yurt bellemişim gözlerini, nereye gitsem gözlerinedir dönüşlerim. Gözlerinde bir şehir ateş altında, şiir sıkmışlar üzerime delik deşik olmuş içim aşkından. Bak yine bugünde her gün gibi gözlerinden başlıyorum hayata. Merhaba canım gözlerin, merhaba canım Aşk, merhaba!

Hamiyet Akan

10.11.2022

Kayıp Lisan

Sancılı bir özlem yolculuğu bu, bir yandan coşkulu bir nehir gibi sınırsız çağlamak, bir yandan suskunluğun dehlizinde kalıp boğulmak arasında kalan adını koyamadığım duygu sağanağı. Sanki uzay boşluğunda birbirini teğet geçerek savrulan iki yıldız gibi uzağız seninle. Bir yerde çarpışsak dağılıp ufalanacağız, zerremizi bulamayacaklar. Evrenin en kuytu sevgisi bu, öyle derin öyle sonsuz ki kendimiz bile ulaşamıyoruz. Bir çığlık gibi yayılıyor ama gören anlayan yok. Özlem cenderesinde sıkışıp kalmışım ne cümlelerim yetiyor anlatmaya, ne nefesim ömrüm yetecek bu sevda bilmecesini çözüp sonuçlandırmaya. Avuçlarıma aldığım su gibi ya da yüzlerce kum taneciğinin parmaklarımın arasından akıp dökülmesi gibi kaybolup gidiyorum zamanın zembereğinde. Bilmiyor, görmüyorsun herkes gibi. Rüyalarla dolu bir köşküm var. Bir sevda lodosu eser çiçekler savrulup dolar gönül penceremin pervazlarına. Senin renklerinden bihaber olduğun gökkuşağı yağar bahçeme, devrim gibi bir şey olur içimde. Bir yangındın sen ve ben korkmadım yangınına düşmekten. Düştüm, yandım, küllerimin arasında hala köz olmuş yaşıyorum ama görmüyor, anlamıyorsun. Ve ben yoruldum bunu anlatacak bir lisan bulamamaktan. Neruda aslında özetlemiş her şeyi; "Aldırmadan gidemiyorsa, aldırmadan kalmayı bilmeli insan. Çünkü henüz icat edilmedi; anlamayana anlamayı öğretecek bir lisan."

 Hamiyet Akan

 

Dönülmez Ufuklar

Gittiğin gün

Tüm nağmeler sustu

Udi küstü dokunmaz oldu tellere

Notalar kör bir isyana düştü 

Bestesi, güftesi bilinmez oldu

Gittiğin gün 

Sözcükler kalbinden vuruldu 

Şiirler düşmez oldu kaleme

Hokkada mürekkep küstü 

Divit ucundan aşk damlamaz oldu  

Gittiğin gün 

Deryanın mavisi soldu

Ay parlamayı bıraktı 

Yakamozlar terk-i diyar etti 

Aydınlığı karanlıklar boğdu 

Gittiğin gün 

Baharın koynuna hazan doldu

Dağlardan yeşil tecrit edildi

Nehirler çağlamayı unuttu

Kırlarda papatyalar kurudu

Gittiğin gün 

Gülistan tarumar oldu

Bülbül feryadı figan oldu

Hasretlik yaktı geçti nar ile 

Gül-i ranada yangın oldu 

Hamiyet Akan

18.04.2022

Denemedim Değil

  

Hasretini aldatmayı denedim aslında 

Türlü numaralarla gark olsun istedim yokluğa 

Yollar kat ettim uzak diyarlara

Dağlar, tepeler, denizler aştım fersah fersah

Her gün batımında uğurladım aşkı denizin koynuna

Yeminler ettim geceler boyunca

Bir elim kalbimin üstünde kaldı çıkmasın diye dışarıya 

Elimi çeksem her şey dökülüverecekti ortalığa 

Sustum ne kadar susulacaksa

Ama susmak öldürüyor insanı her solukta

Şiirlerimden geçitler yapmışım bak nasılda sana

Bir cümle uzağındayım oysa

Gülüşü cennetin ispatı olan yâr

Seni ne kadar özlediğimi anlattırma bana

Sahile vuran yarım kalmış deniz kabukları varken bunca

Hamiyet Akan

Özlemin İzdüşümü

Bekledim seni uzun uzun, sessiz sessiz. 

Tüm hücrelerim uyuşana, kalbim infilak edene kadar bekledim.

İçmeden sarhoş olur gibi, dilim tutulup lal olur gibi bekledim.

Uykulardan uyanıp, suya ellerimi uzatır gibi bekledim.

Her bekleyişi fırından çıkan ekmek kokusu gibi nimetten saydım.

Bir aminin yüzü suyu hürmetine kabul buyurdu kalbim her bakışını,

Evim bildim, yuvam bildim gözlerinin kuytusunu.

Karda açan bir çiçeğin baş kaldırışı gibi bekledim,

Bir dağ başında iliklerime kadar titredim.

Şehir şehir kaçtım, şehrin göbeğinde yine sensizliğe yakalandım.

Köşe kapmaca oynadım yalnızlıkla, önüm arkam sağım solum sendin oysa.

Sonra vazgeçtim beklemekten, 

Bıraktım bir hayalin peşinden düşe kalka koşmayı.

Bir gün uyandım, elime yüzüme bulaşan aşkı yıkadım bir nehir yatağında.

Koca nehir sen oldu, aktı gitti karıştı denizin koynuna.

Uçuşa yasak bölgelerde uçan güvercini serbest bıraktım maviliğin koynuna.

Dikenler kanatmıyor artık kanatlarını, uğurladım sonsuzluğa.

Parmak uçlarınla tenime çizdiğin haritaları silmek için günlerimi heba ettim.

Pusulasız, haritasız kaldım koca bir yaşamın ortasında.

Sonra buldum bir yolunu çıkmazlardan çıkmayı başardım.

Dudaklarımda kalan buselerini de ateşe verdim.

Yaktım ey Aşk, seni de kendimi de küle çevirdim.

Ama gel gör ki bir özlemin var bende,

Ağa dolanan balık misali can çekiştiğim.

...

Hamiyet Akan

Dut Ağacı

Bir dut ağacı vardı evimizin önünde 

Kaç kez tırmanmıştım bir tırtıl gibi üzerine 

Kaçıp kaçıp gizlenirdim yapraklarının içine 

Şimdi gecenin bu saatinde 

Aklım uçup gitmiş çocukluk düşlerime 

Daldan dala atlar gibi atlayıp duruyorum 

Bir düşten bir başka düşe 

Gözlerimden bir iki damla yaş süzülüyor 

Ve sonra ağacın doruklarına tırmanıp 

Göğün maviliğini bulmak gibi aydınlık 

Bahar gibi sıcacık bir şey oluyor 

Sen düşüyorsun aklıma 

Yüzün, ellerin, gözlerin

Can veren o sıcacık nefesin

Firar edip geliyorlar sol yanıma 

Ve benim kaçıp gizlenecek bir dut ağacım yok 

Gecenin bu saatinde seviyorum seni ulu orta 

Hamiyet Akan

20.01.2021

03:42

Takvimleri Eskitti Sonbahar

Gökyüzünün mavisini avuçlamak dururken, yokluğun soğukluğunu avuçlamak ve fersah fersah uzaklıklarda kaybolmak, kanadı kırık güvercinlere her sabah şarkılar söylerken gözyaşı denizinde boğulmak, nedir bilir misin? Anlamsızlık adına tüketilen onca an için kaç mum yakarım yüreğimde, yazdığım şiirlere sığmayan bir hayalin peşinde koşarken kaç defa düşerim, kaç defa aynı yerden yara bere içinde kalırım, bilir misin? 

Yağmurlar altında kurşunlandım, martılar eskitti yüreğimi, deniz çaldı gözlerimi, nehirlerim kaybetti okyanusun yolunu, yaprak dökümü göç etti yüreğimin başkentine, bekleyişleri geçmeyen saatler çakılıp kaldı ömrüme, provasız yalnızlıklara kesildi biletim.

Ben fazlaca seven yanımdan vuruldum. Kadıköy'ün orta yerinde buldular cansız bedenimi, İstanbul'un mavisinde yıkadılar, bir martı çığlığında kıldılar namazımı. Ve bir vapur dumanıyla uğurlandım onsuzluğa! Uğurlandığım bu yerde ağırlanamıyorum, üşütüyorlar beni... Üşüyorum kimselerin değemediği yerden. 

Oysa Oğuz Atay'ın dediği gibi: "Şimdi yanımda olsaydı böyle üşümezdim albayım..."

Hamiyet Akan