Dönülmez Ufuklar

Gittiğin gün

Tüm nağmeler sustu

Udi küstü dokunmaz oldu tellere

Notalar kör bir isyana düştü 

Bestesi, güftesi bilinmez oldu

Gittiğin gün 

Sözcükler kalbinden vuruldu 

Şiirler düşmez oldu kaleme

Hokkada mürekkep küstü 

Divit ucundan aşk damlamaz oldu  

Gittiğin gün 

Deryanın mavisi soldu

Ay parlamayı bıraktı 

Yakamozlar terk-i diyar etti 

Aydınlığı karanlıklar boğdu 

Gittiğin gün 

Baharın koynuna hazan doldu

Dağlardan yeşil tecrit edildi

Nehirler çağlamayı unuttu

Kırlarda papatyalar kurudu

Gittiğin gün 

Gülistan tarumar oldu

Bülbül feryadı figan oldu

Hasretlik yaktı geçti nar ile 

Gül-i ranada yangın oldu 

Hamiyet Akan

18.04.2022

Denemedim Değil

  

Hasretini aldatmayı denedim aslında 

Türlü numaralarla gark olsun istedim yokluğa 

Yollar kat ettim uzak diyarlara

Dağlar, tepeler, denizler aştım fersah fersah

Her gün batımında uğurladım aşkı denizin koynuna

Yeminler ettim geceler boyunca

Bir elim kalbimin üstünde kaldı çıkmasın diye dışarıya 

Elimi çeksem her şey dökülüverecekti ortalığa 

Sustum ne kadar susulacaksa

Ama susmak öldürüyor insanı her solukta

Şiirlerimden geçitler yapmışım bak nasılda sana

Bir cümle uzağındayım oysa

Gülüşü cennetin ispatı olan yâr

Seni ne kadar özlediğimi anlattırma bana

Sahile vuran yarım kalmış deniz kabukları varken bunca

Hamiyet Akan

Özlemin İzdüşümü

Bekledim seni uzun uzun, sessiz sessiz. 

Tüm hücrelerim uyuşana, kalbim infilak edene kadar bekledim.

İçmeden sarhoş olur gibi, dilim tutulup lal olur gibi bekledim.

Uykulardan uyanıp, suya ellerimi uzatır gibi bekledim.

Her bekleyişi fırından çıkan ekmek kokusu gibi nimetten saydım.

Bir aminin yüzü suyu hürmetine kabul buyurdu kalbim her bakışını,

Evim bildim, yuvam bildim gözlerinin kuytusunu.

Karda açan bir çiçeğin baş kaldırışı gibi bekledim,

Bir dağ başında iliklerime kadar titredim.

Şehir şehir kaçtım, şehrin göbeğinde yine sensizliğe yakalandım.

Köşe kapmaca oynadım yalnızlıkla, önüm arkam sağım solum sendin oysa.

Sonra vazgeçtim beklemekten, 

Bıraktım bir hayalin peşinden düşe kalka koşmayı.

Bir gün uyandım, elime yüzüme bulaşan aşkı yıkadım bir nehir yatağında.

Koca nehir sen oldu, aktı gitti karıştı denizin koynuna.

Uçuşa yasak bölgelerde uçan güvercini serbest bıraktım maviliğin koynuna.

Dikenler kanatmıyor artık kanatlarını, uğurladım sonsuzluğa.

Parmak uçlarınla tenime çizdiğin haritaları silmek için günlerimi heba ettim.

Pusulasız, haritasız kaldım koca bir yaşamın ortasında.

Sonra buldum bir yolunu çıkmazlardan çıkmayı başardım.

Dudaklarımda kalan buselerini de ateşe verdim.

Yaktım ey Aşk, seni de kendimi de küle çevirdim.

Ama gel gör ki bir özlemin var bende,

Ağa dolanan balık misali can çekiştiğim.

...

Hamiyet Akan

Dut Ağacı

Bir dut ağacı vardı evimizin önünde 

Kaç kez tırmanmıştım bir tırtıl gibi üzerine 

Kaçıp kaçıp gizlenirdim yapraklarının içine 

Şimdi gecenin bu saatinde 

Aklım uçup gitmiş çocukluk düşlerime 

Daldan dala atlar gibi atlayıp duruyorum 

Bir düşten bir başka düşe 

Gözlerimden bir iki damla yaş süzülüyor 

Ve sonra ağacın doruklarına tırmanıp 

Göğün maviliğini bulmak gibi aydınlık 

Bahar gibi sıcacık bir şey oluyor 

Sen düşüyorsun aklıma 

Yüzün, ellerin, gözlerin

Can veren o sıcacık nefesin

Firar edip geliyorlar sol yanıma 

Ve benim kaçıp gizlenecek bir dut ağacım yok 

Gecenin bu saatinde seviyorum seni ulu orta 

Hamiyet Akan

20.01.2021

03:42

Takvimleri Eskitti Sonbahar

Gökyüzünün mavisini avuçlamak dururken, yokluğun soğukluğunu avuçlamak ve fersah fersah uzaklıklarda kaybolmak, kanadı kırık güvercinlere her sabah şarkılar söylerken gözyaşı denizinde boğulmak, nedir bilir misin? Anlamsızlık adına tüketilen onca an için kaç mum yakarım yüreğimde, yazdığım şiirlere sığmayan bir hayalin peşinde koşarken kaç defa düşerim, kaç defa aynı yerden yara bere içinde kalırım, bilir misin? 

Yağmurlar altında kurşunlandım, martılar eskitti yüreğimi, deniz çaldı gözlerimi, nehirlerim kaybetti okyanusun yolunu, yaprak dökümü göç etti yüreğimin başkentine, bekleyişleri geçmeyen saatler çakılıp kaldı ömrüme, provasız yalnızlıklara kesildi biletim.

Ben fazlaca seven yanımdan vuruldum. Kadıköy'ün orta yerinde buldular cansız bedenimi, İstanbul'un mavisinde yıkadılar, bir martı çığlığında kıldılar namazımı. Ve bir vapur dumanıyla uğurlandım onsuzluğa! Uğurlandığım bu yerde ağırlanamıyorum, üşütüyorlar beni... Üşüyorum kimselerin değemediği yerden. 

Oysa Oğuz Atay'ın dediği gibi: "Şimdi yanımda olsaydı böyle üşümezdim albayım..."

Hamiyet Akan
 

Çiy Tanem

Kıyında belki bir çakıl taşı, belki bahçende titreyen bir yapraktım. 

Toprak gibi tevazulu, kıyama duran bir aşkla sana tutuldum. 

Buz kütlesini eriten güneşe benzerdi yüzün, engel olamazdım içimin eriyişine. 

Mevsimleri karışan bir aşktı bizimkisi. 

Yağmuruna güneş göz kırpar, gökkuşağı çıkar, karda kardelen açtırır umuda yol açardı. 

Sıcacık meltem esintisi bir anda tutar fırtınayı kucaklardı. 

Sevda atlasının coğrafyasında dört bir yandan tutunan bir kara parçasıydık. 

Dağlarımız kekik kokar, çayırlarımızda papatya açardı. 

Uzun bir yol vardı önümüzde her iki yanı yeşile boyalı,

Biz tutup kaybolduk koparken etrafımızda çocukluğumuzun çığlığı! 

Şimdi yaşadığımız geçmeyen saatlerin ömrümüze çakılıp kalan bekleyişinin yalnızlığı. 

Oysa sen varken baharda düşen çiy tanesinin tazeliği gibi tazelenir, bereketi gibi çoğalırdı her şey. 

Bilir misin bir Orta Asya geleneği vardır

Hıdırellez'de yapraklar üzerine düşen çiy taneleri toplanır ve bir yoğurdu mayalar. 

Mucizedir aslında çiy taneleri. 

Sende yüreğime düşen bir çiy tanesiydin sevgilim! 

Ve ben seni her doğan günde mucizem diye sevdim..

Hamiyet Akan

Açtım Tüm Perdelerimi

Tam karşımdaki sokak lambasına bir martı kondu, beyaz kanatlarında özgürlük, bakışında sen vardı. Senin gibi güçlü, senin gibi asil bakışlarıyla uzun uzun baktı. Onu seyrederken elimdeki kahvemin soğuyup gitmesinden anladım saatlerdir orada öylece oturup kaldığımı. Çoğu zaman dalıp gidiyor gözlerim, bazen böyle bembeyaz bir martıya, bazen bir çiçeğin yapraklarına, bazen de denizin uçsuz bucaksız sonsuzluğuna. Belki tatlı bir hulyadır yaşadığım, belki kahramanı eksik bir masal, belki dağ başı ıssızlığında yalnızlık. Her gün havalanır düşlerimden bir martı, konar yalnız ruhumun saçaklarına. Ben hep açarım perdelerimi dolasın diye odama. Oysa özlemin göz gözü görmeyen saatleri yüreğime bir mızrak gibi çakılıp kalır ve her doğan gün gözyaşı sebebi özleyişler sunar sol yanıma. Nasıl bir özlemektir bu bitmiyor, eksilmiyor. Namlusuna sensizlik sürmüş gerilla gibi bir hayat tam karşımda. Bense inadına beyaz bulutlar yürütüyorum dağ başlarına. Coğrafyasını kaybeden zamanın içinde martılar konduruyorum saçaklarıma, çiçeklere su veriyorum. Bir görsen sevgilim nasıl çiçek çiçek yüreğim. Nasıl da aşk bulmuşum sende, nasıl da aşk olmuşum her saniye ve nasıl da aşk olmuşsun bana geçmişten geleceğe. Şimdi boğulur mu bu yürek düştü diye bir yokluk denizine. Şu an seni nefes gibi çekerken içime, Ümit Yaşar'ın cümleleriyle bir buse bırakıyorum boynunun sağ köşesine "Boynunda bir yer vardır, ben bilirim. Ne zaman oradan öpsem, değişir gözlerinin rengi, yanar dudakların, terler avuçların.."

Hamiyet Akan

  

Kalbimi Kalbine Yasladım

Nerede olursak olalım, hangi yaban iklimi yaşarsak yaşayalım biz hep aynı yerde olacağız. Şiirlerin mısralarında nefes alıp, kitap sayfalarında elele dolaşacağız, dağ başlarının yeşilinde, tepemizdeki maviliklerde, saçlarımıza konan kelebeklerde buluşacağız. Yürek atışım, hiç kıyamadığım, gülüşü yüreğimde saklımsın. Gitmek için onca sebep varken bir türlü gidemediğimsin. Gidemedim, gitmedi yüreğim senden, hep kaldım. Var olsan da olmasan da kaldım. Gözlerinde kaldım, nefesinde, ömürlük gülüşünde kaldım. Avuçlarımdaki dudak izlerinde kaldım. Beni hiç sevilmemişçesine seven yüreğinde kaldım. Zaman koşarak uzaklaştı, benim saatim hep sende durdu. Uzaklık, ayrılık engel mi benim seni ruhumun sokaklarında ulu orta sevmeme? Engel mi yokluğun, nefesim olup dudaklarımdan içime süzülüşüne? Sanma ki seni unuttuğum bir saat dilimi var! Unutmak denilen kelime lügatımda yer bulamadı, seni unutmak aklımın ne haddine! Aminlerim gibi gerçeğimsin. Ey sevgili, ben seni uzaklardan, sessizce, dualarımla seveceğim. Sana gülüşlerimi, sevişlerimi, sinirlenişlerimi, ağlamalarımı, mutluluğunla avunmalarımı bilmeyeceksin. Kokunu almayacak, gözlerine bakmayacak, ellerini tutmayacak olmam seni her saniye saçımdan ayakucuma kadar sevdiğim gerçeğini değiştirmeyecek. Yanında olacağım güldüğünde, sol yanında olacağım sevgiye ihtiyacın olduğunda. Konuşmak istediğinde bir kuşun sesinde ulaşacağım sana, her şeyden sıkıldığında, dünya üzerine geldiğinde, susmak istediğinde gece gibi örtüleceğim üzerine, sessizce dinleyeceğim seni. Ben kalbimi kalbine ömürlük yasladım sevgili. Koy elini göğsüne hisset sevgimi..

Hamiyet Akan

Senden Sonrası

Senden sonra diye başlayan cümleler kuracağım şimdi. Uzun uzun cümleler, direnen, can çekişen cümleler kuracağım. Senden sonra çok gezdim, şehir şehir diyar diyar. Bulamayacağımı bile bile unutmak diye bir sokak aradım her gittiğim yerde. Depresyon denilen tuhaf bir sokağa girdim, kayboldum yokluğun dehlizlerinde. Çok ağladım, öyle çok ağladım ki gözyaşım kurudu tıpkı canım ülkemin şimdilerde can çekişen barajları gibi. Yürek iklimim senden sonra kurak bir çöle döndü. Çok kırıldım, çok durdum, çok duruldum. Bir süre boş baktım, boş gördüm tüm dünyayı. Yere göğe sığamadım, odalar duvarlar küçüldü, ben içinde seni mi kendimi mi yitirdim bilemedim. Senden sonra çocukluğuma eyvallah deyip büyüdüm. Gecelerim hiç kolay değildi, uykuları kaybettim seninle birlikte. Sen diye nöbetlere durdum gecenin en zifirisinde. Bir şarkı, bir şiir yetti can evimden vurup beni yerle bir etmeye. Birkaç yudumla kendimi unuttuğum mey senden sonra dolup taştı kadehlere de unutturamadı seni kalbime. Her gün bir haber bekledim, o canım dudaklarından düşecek bir cümleye hazırdım ömrüm vermeye. Beklemesi, savaşması zor bir döngüydü sensizlik. Senden sonra beklentilerim azaldı, sevinçlerim kırıldı, umutlarım filizlendiği yerden kurudu. Sen rengarenk bir gökkuşağıydın elimi uzattım tutamadın. Senden sonra karanlık bulutlar sardı. Gün yirmidört saatti ve ben her saniyesinde yokluğunda sana kızdım. Kızdım, kızdıkça daha çok sevdim, küsmedim küsemedim, daha çok özledim. Hayat senden sonra devam etti elbette. Öldüm mü, ölmedim ama saçımdan ayakucuma dek sana kırıldım. Kırdığın her parçamı görme diye süpürdüm yüreğimin en gizli köşelerine. Ruhumu sensiz doğan günle birlikte gömdüğümü bilme diye çokça güldüm. Ey Aşk, seninle bir saklambaç oynadık ve ben o gün bugündür elma diyorum çıkmıyorsun. Şah damarım gibi yakınımdasın ama yoksun...

Hamiyet Akan

Gökkuşağı

                       

Bir gökkuşağının tüm renklerini kucaklayarak

Yüreğimden vuruldum sana.

Saklama renklerimi karanlık bulutlara.

Hırçın rüzgârlara dayanmayı

Boynu bükük ezberletme bana.

Geceleri saplama yüreğime bir mızrak gibi.

Bir adımlık hayat kıyısında

Issızlığın ayak seslerini dinletme.

Her yazılışında şiirlerime hasret düşürme.

Yağmurlarda üşütme.

Ey Aşk, gülüşünü topla gel.

Tüm aykırılıklarınla yine sokul aklımın odacıklarına.

Özlemin bekledikçe yıllanan şarap gibi yüreğimin mahzeninde.

Gel, başaklardan kopup gelen rüzgâr gibi.

Sevdasını gözlerinde tutan bahar gibi.

Güneşin avuçlarında nefes alan papatya gibi.

Gel ey sevgili, bulutları topluyor çocuklar. 

Az sonra yine gökkuşağı çıkar

 

Hamiyet Akan