Her seferinde derin izlerini buluyorum içimin dehlizlerinde. Ne yöne dönsem çarpıp duruyorum dört yanıma yansıyan aksine. Bazen bir ışık, renk cümbüşü, bazen çatlamış toprakların hüznü. Sanki yüzyıl önce yapılmış bir büyü!.. Mükemmel bir denge, ruhuma fısıldanan özlem kokulu dua!.. Aynı değilsin asla; hep değişiyorsun içimde, yüreğimin eli hep kalıyor tetikte. Ey Aşk, ne vakit sana çıksa yolum, kaçınılmaz bir şekilde kalbimi verirdim ellerine. Sonrası, sonsuza kaydedilen anların toplamı..ses yok, adım yok, cisim yok!.. Verdiğim kalbi de koru isterdim; kırmadan, dökmeden, incitmeden. Ve ben sevmek isterdim seni acele etmeden. Bahar yağmurunun usulca toprağa süzülmesi gibi, çiçeklerin büyülü açılışı gibi yavaş ve derinden… Oysa sen içinde gitmek geçen bir şiir gibiydin. Dudaklarında tutsaktı tüm kelimelerin. Konuşsan yıkılacaktı sanki kalelerin. Bari iki dize arası sevdim diyebilseydin! Şimdi açıklaması zor bir duygu kaldı içimde…ve unutması daha da zor!
Hamiyet Akan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder