Gökyüzünün mavisini avuçlamak dururken, yokluğun soğukluğunu avuçlamak ve fersah fersah uzaklıklarda kaybolmak, kanadı kırık güvercinlere her sabah şarkılar söylerken gözyaşı denizinde boğulmak, nedir bilir misin? Anlamsızlık adına tüketilen onca an için kaç mum yakarım yüreğimde, yazdığım şiirlere sığmayan bir hayalin peşinde koşarken kaç defa düşerim, kaç defa aynı yerden yara bere içinde kalırım, bilir misin?
Yağmurlar altında kurşunlandım, martılar eskitti yüreğimi, deniz çaldı gözlerimi, nehirlerim kaybetti okyanusun yolunu, yaprak dökümü göç etti yüreğimin başkentine, bekleyişleri geçmeyen saatler çakılıp kaldı ömrüme, provasız yalnızlıklara kesildi biletim.
Ben fazlaca seven yanımdan vuruldum. Kadıköy'ün orta yerinde buldular cansız bedenimi, İstanbul'un mavisinde yıkadılar, bir martı çığlığında kıldılar namazımı. Ve bir vapur dumanıyla uğurlandım onsuzluğa! Uğurlandığım bu yerde ağırlanamıyorum, üşütüyorlar beni... Üşüyorum kimselerin değemediği yerden.
Oysa Oğuz Atay'ın dediği gibi: "Şimdi yanımda olsaydı böyle üşümezdim albayım..."
Hamiyet Akan
