Kayıp Lisan

Sancılı bir özlem yolculuğu bu, bir yandan coşkulu bir nehir gibi sınırsız çağlamak, bir yandan suskunluğun dehlizinde kalıp boğulmak arasında kalan adını koyamadığım duygu sağanağı. Sanki uzay boşluğunda birbirini teğet geçerek savrulan iki yıldız gibi uzağız seninle. Bir yerde çarpışsak dağılıp ufalanacağız, zerremizi bulamayacaklar. Evrenin en kuytu sevgisi bu, öyle derin öyle sonsuz ki kendimiz bile ulaşamıyoruz. Bir çığlık gibi yayılıyor ama gören anlayan yok. Özlem cenderesinde sıkışıp kalmışım ne cümlelerim yetiyor anlatmaya, ne nefesim ömrüm yetecek bu sevda bilmecesini çözüp sonuçlandırmaya. Avuçlarıma aldığım su gibi ya da yüzlerce kum taneciğinin parmaklarımın arasından akıp dökülmesi gibi kaybolup gidiyorum zamanın zembereğinde. Bilmiyor, görmüyorsun herkes gibi. Rüyalarla dolu bir köşküm var. Bir sevda lodosu eser çiçekler savrulup dolar gönül penceremin pervazlarına. Senin renklerinden bihaber olduğun gökkuşağı yağar bahçeme, devrim gibi bir şey olur içimde. Bir yangındın sen ve ben korkmadım yangınına düşmekten. Düştüm, yandım, küllerimin arasında hala köz olmuş yaşıyorum ama görmüyor, anlamıyorsun. Ve ben yoruldum bunu anlatacak bir lisan bulamamaktan. Neruda aslında özetlemiş her şeyi; "Aldırmadan gidemiyorsa, aldırmadan kalmayı bilmeli insan. Çünkü henüz icat edilmedi; anlamayana anlamayı öğretecek bir lisan."

 Hamiyet Akan