Bir Yol, Bir Yoldaşlık Hikayesidir Yazmak

Yıl 2005, beynimin oraya buraya uçuşan kelimelerle başı belada, sağ beynim sol beynimi ve tüm bedenimi ele geçirme derdinde ve kafamın içine hücum eden bir de hayali biri var adı sanı belli olmayan hatta kendisi bu dünyada yaşamayan, biraz Mecnun, biraz Ferhat, birazda Romeo tarzında. Yıl 2005 susmayan beynim ellerime hükmedemez hale geliyor ve parmaklarım olur olmaz çiziktiriyor sayfalara, gazete kenarlarına, peçetelere ve bir gün bir forum sayfasına götürüyor parmaklarım beni. Şiirler, yazılar dökülmeye, günüm gecem birbirine girmeye başlıyor ve uykusuz saatlerim o günlerde gelip bedenimde vuku buluyor. Sabahlara kadar okuyorum sayfalara dökülen insanların duygularını, düşüncelerini, sevinçlerini, hüzünlerini. Bir bakıyorum gözlerimden akıyor yaşlar bir başkasının hüznüyle, bir bakıyorum gülümsüyorum sevinciyle. Saatin ehemmiyeti kalmıyor ne gündüz ne de gecede. Derken bir gün internet camiasında bir sayfaya tıklıyor parmaklarım, bir blog sayfasına. Farkında olmadan onlarca sayfaya girip çıkmaya, onlarca insanın dünyasına misafir olmaya başladığımı gün ağarınca fark ediyorum. Güneşin yüzümü öpüp okşayan ışıklarıyla birlikte bende katılıyorum blog dünyasına. Yazıyorum aralıksız, içimden geldiğince özgürce yazıyorum ama etrafımda onlarca erkek blogcunun ve bir elin parmağını geçmeyen çekingen kadın blogcunun arasında sınır tanımadan yazıyorum. Bir süre sonra mahallenin ayaklı gazeteleri gibi yayın yapan meraklı hatunlardan ve dedikoduyu seven erkeklerinden tepkiler almaya başlıyorum. "Bir kadın nasıl böyle yazarmış, acaba kime yazarmış, neler yaşamış vs. vs. arkası gelmeyen söylemlerin odak noktası haline geliveriyorum. Herkeste bir merak bir merak.. Bir kaç kişiye verdiğim cevaptan sonra hepsine kulaklarımı tıkıyorum. Yazmanın o büyülü dünyasına kendimi bırakıyorum. Yaşadıkça yazmaya ve yazdıkça da nefes almaya başlıyorum. İki yıl kadar sonra blog yönetiminin sayfalarımıza reklamlar yerleştirmeye başladığı ve bizleri ticari bir unsur olarak görmeye başladığı an sayfamdaki tüm yazı ve şiirlerimi siliveriyorum ve bir güzel yöneticilere lafları giydirerek sayfamı kapatıyorum. Sayfama asla reklam almadım ve almayı da hiç bir zaman düşünmedim ve o dönem bunu hele bana sormadan yapan bir yönetime ise fazlasıyla ayar oldum. Sonrasında yolum Blogger ile kesişti o dönemde. O gündür bugündür yıl gelmiş 2019'a hala yazıyorum elhamdülilllah. Ve son nefesime kadar da yazacağım inşallah.

Buralara neden geldim, bunları neden anlattım şimdi ona gelelim. Yazıyorum ama birileri tarafından alkışlanmak için hiç olmadı bu yazma sebebim. Benim tek derdim kafamın içinde susmayan cümleleri sayfalara akıtıp orada başkaları ile konuşsunlar istedim. Benimle çok konuşan geveze cümlelerim birazda burada sizlerle hemhal olsun ve sizlere yoldaş olsunlar istedim. Bunu yaparken kimi yazdıklarımı okudu geçti, kimi aman be deli kadın zırvası dedi, kimi hüzünlendi, kimi gülümsedi, kimi kendinden bir şeyler buldu belki. Ve aranızda bazı insanlar var ki yazdıklarımın özünü gördü. Bunlardan biride Nezirin Biri . Dün özlemek ile yazdığım yazıya cevaben bana mail aracılığıyla yorum yazmış. Yazdıkları karşısında bunu o kadar iyi gördüm ki ve hala birilerinin bu dünyada kelimelerin ardına baktığını fark ettim. Kendisi de bir blogger ve yazdıklarını okurken beynimde açık oturumlar kuruluyor. Bir sürü hesaplaşma, bir sürü dava açılıp kapanıyor beynimin içinde. Çoğu zaman uzun uzun yazıyor Nezir ve yazdıklarının yüzeyine değil derinlerine bakmak gerekiyor anlamak ve onu tanımak için. Ben gibi birçok kişi kendisini dünya gözüyle eminim ki görmüş değildir ama benim için gözlerden çok ruhların birbirini görmesi mühimdir. O bir ademoğlu sizin benim gibi. Siz hiç bir peykede oturup minicik tahta köy penceresinden önünüzde uzanan maviliğe, bulutların raks edişine gözlerinizle yarenlik ettiniz mi? İşte tam böyle bir şeydir kelimeler dünyasında bağ kurmak. O minicik pencereden açılan kocaman bir gökyüzü sonsuzluğu. Kendisi için şöyle diyordu kendini tarif ettiği eski tarihli bir yazısında "daha yolun başında hayat oyununda kısa çöpü çeken adam!" Dün o güçlü cümlelerini benim yazıma eşlik etmesi için mail denen kuşun kanadına bağlayıp göndermiş. İyi ki de göndermiş sağ olsun, var olsun ve hep kelimelerle hemhal olsun diyerek kendisinin yazdığı maili buraya aktarmak isterim. Kendisine buradan bir kez daha canı gönülden teşekkür ederim.

"dost, kişinin ikinci kendisidir.”, hz. Ali

mutluluk, bazen koyu bir aşka düşüp, cân evinden vurulmak

ve düşürdüğü ateşte deryâları tutuşturmaktır..

bazen mutluluk

her akşam soğuk bir yalnızlık için döndüğünde trajik sığınağına sessiz

sabahında demir almak için yine kendinden

usul usul demir atıp geceye, sarılıp kendine

anne karnında cenin gibi, büzülüp

bir sessizliği örtüp üstüne

sığındığın yatağında öylece gecelemektir..

mutluluk bazen

gönlünce kederler büyütüp odanda

ve pencerende menekşeler

kar beyazı kedine dokunmak, ağlamaklı

dökmek için içini, bir ezgi mırıldanıp
bitiremediğin bir şiire beste aramak

bazen açık tutup, sıcak zamanlardan kalma, lambalı, fildişi tuşlu radyonu

eşlik etmek bir özlem şarkısına

ya da bir gurbet türküsüyle giderken uzaklara

biriktirdiğin buğu bulutlarını sessiz sağanaklarla

gözpınarlarından yanaklarına indirmektir..

(mutluluk

uzak bi geçmişte, soğuk ve ıssız bir saatinde, Ankara garında
İstanbul ekspresiyle hiç gelmeyecek olanın yolunu gözlemek

bitap düşüp sonra

sabahın ilk seferini bekleyen yorgun banliyö treninin

uyuya kalıp son vagonunda

gün ışıyana dek, rüyanda, beklediğinin geldiğini görmektir)

bazen mutluluk, elinde soluk bir kandil, dünyanın öte ucu yollara düşüp

sevdiğini köşe bucak aramaya çıkmaktır..

bazen de mutluluk, kabullenip tüm gidişleri

elinde bir ıslak mendil; buruk bir vedâya el sallamaktır..

mutluluk bazen

unutamadığın bi ismi dudağında ıslatıp, fısıltıyla anmak

tuvalinde yarım bıraktığın resminden hâtırasına bakmak

masanda hep hazır, sararmış sayfalara

bir ayrılığın hikâyesini damlatmaktır..

bazen mutluluk

berrak bir suya durgun gözlerle bakarken duyduğun huzur

tarifi imkânsız bir duygudur..

mutluluk bazen

yaşama dair, karınca kararınca direncinin tükenmeye yüz tuttuğu yerde

içinde bir umudun filizini bin bir emek yeşertmek

bazen, şehrin en işlek caddesinde, akşamları yürürken yapayalnız

yahut otururken deniz kenarında bir çay bahçesinde

hiç tanımadığın yüzlerde

yüzündeki gizil kedere bakacak

gözlerindeki derin hüznü yakalayacak

bir heyecan, bir titreyiş; bir içten bakışı aramaktır..

ve mutluluk

önce kaybedip, yıllar sonra bulduğun

müşfik ateşler gibi; yakmayan, iç ısıtan

bir eski dostun gelişine için için sevinmek

en içten gülümseyişle ona

"iyi ki varsın!" diyebilmektir..

..."

"yazılarınız, kelimeleriniz sözleriniz hep naifti.. öylesine seçilmiş, seviyeli, berrak;

 sanki bu dünyadan değil, sanki apayrı bir evrenin dili, sesi.. hep böyle okudum, okurken sizi.. 

aynı güzellikte karşılık verebilmeye siz kadar hakim değilim kelimelere.. ama bilin; 
okuyorum büyük iştiyakla ve hayretim de hayranlığım da o denli büyük, 
çünkü bu naif dile sahip hassas yüreklerin sayısı gün geçtikçe azalıyor; 

yüreğe bakmayan, ruha dokunmayan,  başka gürültülü sesler hakim oluyor gitgide, 
yazın dünyasına; 
kalabalık ama insanın içine bakmayan, güzel bir şey söylemeyen, teskinden uzak, 
kalpleri tırmalayan, huzursuz edici sesler... 

ve oysa yaşama sevinci demek güzel şeyler duymak hissetmek ve 
insanın hele ki böyle bir zamanda umut olacak, 

hayata tutunmaya vesile en küçük bir heyecana bile ihtiyacı var.. 

onları duymak insana yüreğine varlığına, güzel şeylerin aramızda hâlâ yaşıyor 
inanmamıza vesile.. 

onlar da olmasa içimde yitireceğim insana ve güzelliklerine dair umudumu.."

Nezir K.