Yalnızlığın Promil Halleri

yalnızlık ölümdür

ölürsün ölmesine de

hiçbir kefen uymaz bedenine

can çekişmeler sürerken

bir hengamenin orta yerinde

gözler dalıp gider

uzanıp giden çetrefil yola

umutlar bağlanır yürek sızısına

bir karanfil tadında

bir akşamın karanlığında

bir camın hüzünlü buğusunda

dizilir sudan hayaller ardı ardına

hoyrat bir rüzgar eser

kurur gider hayaller

isyan eder boş eller

yürek yitirilir

teslim edilir münzeviliğe

tümceler bir diğerine mugayir

söylenceler yokluğa dair

falcı olur yalancı

yalancı kim bilir kime olmuştur hancı

bir avuç mutluluk etmez

satıp savuştursan kırıklarını

bir vernik bir cila

her yüze sürülen işte bu yalnızca

parıl parıl parlıyor her suratta

ister istemez beliriyor yalnızlık hemen ardında

güvensizlik yorgun kollarında

ve gasp edilenler

bilinmez ki hangi çatı arasında

toz mu tutmuştur

yok mu olmuştur

yoksa birkaç mum ile

yâd mı olunmuştur

boş ver be gülüm nefesini tüketme

kelimelere dem vurup da kendini bitirme

teslim et her şeyi yalnızlığın promil hallerine

inan belli değil kimin eli kimin cebinde

hayat zaten yeminli

mutluluk libasını kesmeye

birde sen masal sanıp aldanma

üzerine bir beden büyük gelenlere

o masal dedikleri

baktığın aynada solan yüzün

avuçlarına inen saçların

renk renk masana saçılan ilaçların

ve sana kalan yalnızlığındır aslında

Hamiyet Akan