Yokluğun Adıymış Sevda

Sen, uykuları uyuttuğunda

Zehir zemberek gece nasıldır bilir misin?

Renkler günden bir bir solarken

Ruhunun gizinde fırtınalar koptu mu?

Sen, cehennem kızılı gözlerle sabahı karşıladın mı?

Tınıları kırık, cilaları yıpranmış cümlelere yarenlik edip,

Tarifi yasaklı bıçak altı düşlerle hemhal oldun mu?

Düşler yetmeyince, yüreğini avutmayınca

Kamburu çıkan dağlar gibi omuzların çöktü mü?

Kimseler görmesin diye

Alıp düşlerini bir çınarın göğsüne gizledin mi?

Canı çıkmış ölü bir şehrin sokaklarının

Olmayan sesini sahi hiç dinledin mi?

Avazı çıktığınca haykıran bir gece var benim kollarımda

Sen o gecenin zemheriye çalan kısmını hiç tattın mı?

El ayak çekilip, kimseler yanında olmadığında

Sokak lambalarıyla yoldaşlık ettin mi?

Bi-haber kaldığın insanı

Sordun mu ismi cismi belirsiz binlerce yıldıza…

Giydirdin mi onun hayalini geceni aydınlatan dolunaya…

Hiç anlattın mı derdini köşe başındaki ayyaşa…

Bir umut deyip yükledin mi selamını uçan kuşun kanadına…

Giden kuşlarla birlikte yüreğini de gönderdin mi yolların ardına…

Her telefon çalışında koşuşturdun mu çocuksu bir heyecanla…

Sonra tanıklık ettin mi umutlarının tek tek kurşunlanışına…

Boşver be gülüm,

Ne gör ne tanıklık et bunca acılara,

Ben nasılsa yaşarım bu sevdayı ikimizin adına…

Hamiyet Akan