Dağılmalar

Mevsimlerden hazan şimdi ve ben hazin bir hikayenin hüsrana uğrayan sonunu yazıyorum hicranla... (Adımın baş harfiyle başlayan ne kadar iç acıtan kelime varmış, bunu da şimdi anlıyorum.) Dokunmayın bana yada gözyaşlarıma... Siz temiz coğrafyanın, temiz insanları! değmesin elleriniz günahkar gözyaşlarıma, ya da günahkar yanaklarıma... Şimdi annemin eli değmeli idi onlara ve yine annem reçel yapmalıydı mutfakta, babam almalıydı beni omuzlarına, sevinç çığlıkları atmalıydım "baba tepesi" diye ortalarda ve yaşlar düşmemeliydi çocuksu yanaklarıma...
...
Gül kokulu bir şehrin bilmediğim bir sokağında koşarken kesildi ayaklarım, söküldü parmaklarımdan tırnaklarım, kalbim bir masaya alınıp otopsisi yapıldı. Çıkan sonuç; "İşe yaramaz, atın çöpe!" oldu. Kim vermişti bu kararı, kimler hayatımıza yön veriyordu?
...
Hani duvarlarım vardı öyle sağlam, öyle yıkılmaz, hani kale gibi... Benim duvarlarım neredeler şimdi? Kimselere yaklaşamazken ve kimseleri yanı başıma yaklaştırmazken ve duvarlarımın ardında gizlenirken talan edildi şehrim ve ben şehrin ortasında çırılçıplak kalakaldım. Oysa benim ellerim gibi küçücük hayallerim vardı ve sımsıkı sakladığım masumiyetim bir bebek kundağında...
...
Biz karşılıklı Rus ruleti oynadık ve senin tek kurşun var sandığın tabancaya oysa ben tüm kurşunları yerleştirmiştim ve ilk kendime sıkmıştım sen ölme diye... Şimdi kan revan içindeysem bu senin suçun değil, benim bile bile ölüme yazılmamdandır.
...
Şimdi ben bir solukta soluksuz şiirler yazacağım en yazılamayanından, en eksik kalanından... Şimdi akordu bozuk bir titreyiş saracak benliğimi en tarifsizinden... Şimdi bir Züleyha dokunacak saçlarıma, bir Leyla kaybolacak çöllerde ve bir ceylanın yanacak içi, inecek su içmeye halbuki su değil kandır dökülen göle... Neyse gerek yok lafı fazla uzatmaya... Diyeceğim o ki; bugün bekliyorum cenazeye...

Hamiyet Akan