Yüreğimin Kayıkları

Bir şiir gibi bekledim seni.
Hece hece, cümle cümle bekledim.
Gözyaşımın ıssız sessizliğinde,
Damla damla yokluklarda,
Bir kandilin titrekliğinde,
Alev alev yangınlarda,
Ağdaki bir balığın çaresizliğinde,
Bitmeyen çırpınışlarda,
Bekledim seni.
Viran olan bir şehrin kimsesizliğinde,
Sokak sokak
Yorgun, durgun
Sürüklenen adımlarda bekledim.
Güneşine hasret kalan toprak gibi
Gecelerin zemherisinde.
Tenimde istemediğim,
Bir türlü kabullenemediğim,
Bir ürpertiyle bekledim.
Dallarım çiçeksiz,
Tuvalim renksiz,
Gökkuşağına hasret gözlerle bekledim.
Fark edilmeyi bekleyen,
Yol kenarında bitmiş,
Bir günebakan gibi bekledim.
Hep bekledim.

Ve geldin!
Bir mahkûmu kavuşturdun aydınlığa.
Şimdi süzülüyorsun içime,
Ta derinlerime,
Benim bile bilmediğim köşelerime,
Tamamlanıyor yarım kalan şiirler.
Cümleler öznesiz değil.
Sayfalar bükmüyor boynunu.
Kimsesiz değil kelimeler.
Bak kül rengini terk etti akşamlar.
Üşümüyor artık zemheri ayazını yemiş bedenim.
Gün gün diriliyor.
Serpiliyor, gülüşlere karışıyor günler.
Şen kahkahalara eşlik ediyor
Penceremdeki güvercinler.
Şimdi son buluyor
Bedenimin içten içe intiharı.
Bir bir siliniyor hayal kırıklıkları.
Ve kırıp atıyorum,
Sebil bir yalnızlığın son halkasını.

Ey sevgili!
Çıkartma yaptım sana doğru.
İndirdim yüreğimin kayıklarını, aştım ruhunu.

Hamiyet Akan
17.10.2009