Vuslat Sofrası

Kadın tutuklattı

Sarmaşık misali olan hüzünleri

Adam ısmarladı masaya

En nadide sevinçleri

Birlikte varıyorlardı huzurun tadına

Birbirlerine daha da acıkıyorlardı

Aldıkları her lokmada

Bakışları kilitlenmişti

Sevda denen katığa

İkisi de şanslıydı

Kurulmuşlardı

Bereketli bir sofraya

Onlara sunulan

Sunulmamıştı

Ne Leyla’ya ne Mecnun’a

Zira olsalardı şimdi

Gıpta ederlerdi böylesine bir aşka

Kısacık zamanlara

Dev anılar sığdırıyorlardı

Her buluştuklarında

Martılar sanki tavaf ediyordu semayı

İçlerindeki sevdanın saflığı

Vapurun ardında bıraktığı köpüklerden

Daha beyazdı

Bir çocuğun doğallığıyla

Her vardıkları yere huzuru taşıyorlardı

Ama kimseyi görmüyor

Kimseyi duymuyorlardı

Bildikleri ne varsa sadece aşklarıydı

Bir adam ve bir kadın

Kısa bir zamana

Yine sığdırdı koca bir hayatı

Ve sanki

Yarın buluşacaklarmış gibi ayrıldı

Eller sallandı

Gizlice düştü gözyaşları

Ama umut yüreklerinin tahtıydı

Bir daha ki vuslat saatine kadar

Tek bir kelime düştü dudaklarından

Ya sabır


Hamiyet Akan

Resim: Rene Magritte