İstanbul’un sen kokan yanında oturmuşum
Nefes nefes, an be an seni soluyorum
Gözlerim bir ufka dalıyor
Yüzüme buruk bir tebessüm misafir oluyor
Avuçlarım yokluğunun soğuk rüzgârlarında üşüyor
Sanki karşımdaymışsın gibi sarsılıyor bedenim
Bir serçe geliyor oturduğum bankın yanı başına
Yüzüme bir başka türlü bakıyor
Hüzün ve kahır dolu…
Martı çığlıklarını kaplayan Üsküdar’ı
Senin sözcüklerinle geziyorum yine
Yıldızlar bir başka yansıyor denize
Bir gemi acı acı sirenler çalıyor
Ürküyor denizdeki balıklar, gökteki martılar
İçimi ürperten bir rüzgâr esiyor
Ucu yokluğa değen
Bir adım atsam yokluğa karışacağım
Sensizliğin kör karanlığında...
Bir zaman öylece dalıyorum
Düşüncelerin en katran karası rengine
Ve hayaline sarılıyorum, sensizliğin maviliğinde
Dalgalar vuruyor sahildeki kayalıklara
Balıkçılar kahırla çekiyorlar ağlarını
Balıklar yorgun ve ağlamaklı
Her şey sanki can çekişiyor yokluğunda...
Yüreğim
Uzaklardan esen rüzgarınla alev aldı
Tarifsizlikler değer oldu sözcüklerimin ucuna
Ben İstanbul’un sen olan yanında kalmışım
Sense kelimelerin imkânsızlığında
Gecelerimde uykuları uyutur olmuşum
Gündüzlerimse kör karanlıklara gebe...
Sensiz gözlerim başka türlü bakar oldu ufuklara
Gönül kafesim taşıyamaz oldu içindeki yükü
Sensiz keder rüzgârları esiyor sevda bahçemde
Avuçlarıma sensizliğin soğuk nefesi değiyor
Ey can özüm duyuyor musun?
Yüreğim sensiz üşüyor...
Hamiyet Akan
~~~~~~~~~~~~~~~
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder