Yokluğunda Gece

Sensizlik bir mızrak gibi saplanıyor gece başımı yastığıma koyduğumda. Günlerim seninle ne denli sevinç içindeyse, gecelerim sensiz bir o kadar hüzün yorgunu. Penceremden içeriye süzülen ayın şavkına yüzünü çiziyorum, karanlık gecemin aydınlayan yüzü oluyorsun doyamıyorum seyretmeye.
Hani kış gecelerinde ninelerimizin anlattığı masallar gibi huzur veriyor hayalin. Ve her gece merakla bekliyorum, düşler ülkesinden kollarıma nasıl geleceksin diye. Gecenin ilerleyen saatlerinde çıkıp geliyorsun ansızın ve bitiyor sensizlik, bitiyor acılar, bitiyor hüzün yorgunluğum. Soğuyan bedenimin her hücresi hayalinle ısınıyor, hayalinle avunuyor.Titreyen bedenimdeki buzlar sadece seninle eriyor. 
Ey sevgilim, bilmezsin geceler ne uzundur! Bitmek bilmez, beklersin sabaha ermez. Gün geceye büründüğünde renkler solar birdenbire. Sızlayan tüm yaralarım kanar, gece bedenime değdiğinde. 
Ancak canıma can olan, senin hayalin avutur bu serkeş yüreği. Ancak hayalin salar hülyalı rüyalara beni. Mesela ellerin gelir aklıma o sıcacık sevgiyle dokunan ellerin... Tutup çeker alır beni yokluk denizinden, Salar masallar ülkesinin enginlerine.
Sonra bakışların gelir aklıma; o buğulu, o içimi yakan, eriten bakışların… Baktığımda başka alemlere sürüklendiğim bakışların… Ah sevgilim, bilsen gözlerime değen bir bakışına nasıl kurban olur bu yürek! Nasıl ilahlaşır, nasıl ilahlaştırır seni bir anda, nasıl tüm her şeyi siler, seninle doldurur tüm evreni bilemezsin.
Bakışına, yüzüne, yüreğine kurban olduğum yar!
Gece deme, gündüz deme...
Bir bilmeceyse bu sevgi bırak çözme!
Ama ne olur rüyalarda da olsa gel sadece.
Gel ki, tamama ereyim seninle.
Hamiyet Akan