Buz muydu, ateş miydi?
Neydi, sunduğun varlığıma…
Ruhumun kapıları açıldığında,
Yanıyor bedenim yangınlarda…
Ama çoğu zaman,
Üşüyor yokluğun buzulunda…
Bazen susuyor dudaklarım,
Ölüm suskunluğuna bürünerek…
Sustukça,
Büyüyor saniyeler devleşerek…
Ve bakmıyorum aynalara,
Gizinde kalanları
Silip atmak istercesine…
Acıyan yanım hâlâ orada,
Baktıkça gark eyliyor zifiri karanlıklara…
Hancının yalancılığı sırıtıyor karşımda,
Benden alıp götürdüklerini getiriyor akla,
Konakladığıma bin pişman oluyorum o anda…
Sonra durgulaşıyor kopan fırtınalar
Seher yeli gelip kuruluyor varlığıma…
Bir hallaç karıştırıyor ruh iklimimi bir anda…
Yolculuğa çıkarıyor,
Varlıkla yokluk arasında…
Yokluğa düşeceğim anda,
Varlık yapışıyor ansızın kollarıma…
İzin vermiyor kayboluşlara…
Her yaşadığım saniye koca bir muamma…
Ruhumsa hâlâ, ateşle buz arasında…
Hamiyet Akan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder