Baharda Dünya Daha Dar

Sözcüklerin yeminimdi,
Dudaklarından dökülen…
Ve…
Gelecektin bana,
Bahar rayihası okşarken ruhumuzu…
Yakamozlar denize yansırken,
Kana kana içecektik huzuru…
Bir kadeh mey ile,
Konuşturacaktır lal-i İstanbul’u…
Kollar sımsıkı sarılacaktı,
Hiç ayrılmamış gibi…
Son seferimiz olacaktı,
Bu acı dolu hayata...
Başka mevsim, başka iklim
Haram olacaktı,
Yurdumuzun topraklarına…
Yön olacaktık, kayboluşlara…
Yol olacaktık, çıkmazlara…
Söz olacaktık, susuşlara…
Bir isyan olup,
Baş kaldıracaktık tüm mayınlara…
Ama bak!..
Kendimizi kurban verdik,
En can alıcı mayınlara…
Hem de kendi topraklarımızda…
Ve şimdi…
Kapatma gözlerini
Birde ellerime bak!..
Görüyor musun, ellerimden kan damlıyor
Hem de tam baharın orta yerinde…
Herkes de bir neşe, pür telaş
Ama benim yürek;
Hazan mevsiminde, sanki koca bir taş…
Yumuşatmıyor, hiçbir söz
Gözlerime değen hiçbir göz…
Çünkü…
Artık baharlar, bahar değil!
Islandığım yağmurlar, kırkikindi değil!
Sabahlar, sensiz sabah değil!
Bu buz gibi yürek, inan bana benim değil!
Günışığı girmiyor bahçeme,
Isıtmıyor topraklarımı…
Topraklarımın buzulunda, adın…
Adını kazımaya çalıştıkça,
Dağılıyor her yanım…
Ey, gönlümün süruru...
Ey, gözümün nuru...
Ya, sar...
Ya da kar bu yüreği, toprağa...
Çünkü...
Dayanmak için kalmadı,
Ne takat, ne de sabrım…

Hamiyet Akan