Tenimde bir ürperti, bir soğukluk… Göz kapaklarım yavaş yavaş ağırlaşıyor. Nazenin bir hava başımda esip duruyor, çaresizliği dolduruyor damarlarıma…
Karşımda bir pencere, şehre düşen kar taneciklerini izleyebiliyorum yattığım yerden… Kısık sesle çalan radyomda nağmeleri biraz hüzünlü bir şarkının melodisi duyulmakta…
Cehennem kızılına dönen gözlerim dalıp dalıp gidiyor münzevi bir yıldız gibi göklere… Bahara merhaba derken, bir ayazın vurgunu ile dökülen tüm çiçeklerim yerlerde yine de bir direnç var içimde… Hala direnmenin neye faydası vardır bilmiyorum ama direniyorum yolun sonuna gelmiş olduğumu bilsem de… Omuzlarım sırtı kambur dağlar gibi, fütursuzca düz durmak için çaba harcamakta…
Sanırım artık yoruldum bu hayattan, karanlık gecelere günaydın dedirten ağrılardan, hançer gibi saplanan anılardan, yok olsaydım dedirten pişmanlıklardan... Bunca yorgunluğun içinde bir sen varsın içimi ısıtan, o kapkara gecelere ışık gibi saçılan… Yatağım zemheriye vurgun, dudaklarımın buzuluna adın… Ve ben sana vurgunum yüreğimin tam ortasından…
Hamiyet Akan
Hamiyet Akan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder