Her mevsim zamanında güzeldi, her çiçek vaktinde açtığında… Vakitsiz açan bir çiçek zemheri soğuğunda solmaya mahkûmdu. Baharlar geç kalmıştı; sessizliğin hüküm sürdüğü, kaldırımların o meymenetsiz soğuk duruşunda ve konuşamayan dudakların buzulundaki bu yalnız kente…
Zaman denen ihtiyar kendi gibi içindeki güzellikleri de yaşlandırmaya hazır bekliyordu kapıda… Her şeyi alıp götürmesine izin vermelimiydi yoksa zamana karşı koyabilmelimiydi, acaba zamana karşı baş kaldırabilen var mıydı? Ne zordu sorulara cevap aramak tıpkı bir türlü damarlarımdaki kanın yerine gelmeyişi gibi… Terk edip giden yıllarımın benden götürdükleri gibi acı ve bir o kadarda sancılı…
Aslında acıtan ne varsa satırlara dökmeli ve akıp gitmesine izin vermeliydi… Dudaklara vurulan kilit gibi sözcüklere kilit vurulmamalıydı, haykırabilmeliydi özgürce yüreği pare pare eden günleri, ya da koklayabilmeliydi kanasa da gülleri…
Yorgun bir denizdeki forsanın çektiklerini duyurabilmeliydi dünyanın dört köşesine… Ağyarın ettikleri yanına kalmamalıydı, kaçmak çözüm değil ancak korkaklıktı çünkü insan nereye kaçarsa kaçsın kendinden kaçamazdı.
Evet, yapılması gereken kaçmadan, yılmadan yürüyebilmek. Şimdi diyalektiği bırakmalı ve sadece yaşamalı bize sunulan hayatı çünkü ne denli düşünürsek düşünelim çıkacağımız sokak sadece bir muamma öyleyse muamma olan yıllar için hüznü çatı arasına saklamalı ve güneşin tene değen yanından bir buse kondurmalı varlığımıza ve bakabilmeli hayat penceresinden umut dolu bakışlarla…
Hamiyet Akan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder