Ağrılı Günlerin Kanayan Gülleri

bilir misin sen, azrail’in soğuk nefesini
yavaş yavaş damarlarına yayılan soğukluğunu
ölümün o içini bayıltan keskin kokusunu
hiç kokladın mı
silâhın soğuk kabzasını son kez öpüp
namluyu göğsüne dayadığında
parmak uçlarındaki uyuşukluğun
verdiği sızıyı hiç tattın mı
tüm kasvetiyle günler
üzerine karabasan gibi çökerken
sen gözlerini kapatmamak
o derin uykuya dalmamak için direndin mi
renk cümbüşleri karşında dans ederken
sen griliklerin deryasında
rotasını şaşıran bir gemi gibi yol aldın mı
zemheri soğukları ruhuna işlerken
eski bir paçavra gibi yol ortalarında
bir serencamın kapısında kıvrılıp yattın mı
yılanın zehrine sevdalanıp
zehir bedenine yayılmaya başladığında,
çarelerin, bir bir çaresizliklere gebe kaldı mı
teneşir kokan bir sevdayı
yine teneşirde aklamaya çalışmanın
ölüme: “medet ya ölüm” demenin
ne demek olduğunu bilir misin
sen bunları nerden bileceksin ki
sen diri diri mezara koyulup,
üzerinde sigara tüttürülen bir gömü değilsin ki

Hamiyet Akan